لحظه ای وحشتناک که شب را به روز تبدیل کرد، عکس - شهر وبلاگ

به گزارش خبرگزاری خبرنگاران، ریچارد فیلیپس فاینمن، از اثرگذارترین فیزیک دان های آمریکایی سده بیستم و از دانشمندان پروژه منهتن، در 32 کیلومتری سایت ترینیتی (ترینیتی یا آزمایش هسته ای ترینیتی، نام رمز نخستین آزمایش انفجار سلاح هسته ای) ایستاده بود که به آن عینکی تیره دادند. با اینحال این فیزیک دان تصمیم گرفت تا از عینک تیره استفاده نکند و به جای آن به کابین کامیونی که رو به آلاموگوردو قرار داشت، رفت. شیشه جلوی کامیون از چشمان او در برابر اشعه های مضر فرابنفش محافظت می کردند، با اینحال او قادر بود نور را ببیند. زمانی که افق با یک درخشش عجیب روشن شد، چشمان او برق زد و وقتی دوباره به بالا نگاه کرد، نور زردی را دید که به نارنجی و سپس قرمز تبدیل می شد.

بیشتر بخوانید:

وانت غول پیکر سایبرتراک حریف می طلبد/ از ماشین تازه تسلا چه می دانیم؟/ عکس

شکار یک موجود عجیب بیگانه در اعماق اقیانوس/ عکس

او در این خصوص گفت: یک توپ بزرگ زرد رنگ که خیلی روشن بود به توپی نارنجی بدل شد و سپس بزرگ تر شد و در افق بالا آمد، لبه های آن سیاه شدند و درحالی که دود از آن بلند می شد و جرقه هایی در داخل آن نمایان بود، خاموش شد. به طور دقیق، یک دقیقه و نیم پس از انفجار، فاینمن صدای انفجاری بزرگ و در پی آن صدای رعد و برق مصنوعی را شنید.

به گفته جیمز کونانت، شیمی دان، انتظار می رفت انفجار نوری سریع رخ دهد، با اینحال نور سفید آن چنان آسمان را روشن نموده بود که برای لحظه ای گمان کرد، زمین و زمان آتش گرفته است.

باب سربر نیز در فاصله 32 کیلومتری از محل انفجار قرار داشت و درحالی که دراز کشیده بود، ماسک مخصوصی را جلوی چشمانش گرفته بود، با اینحال درست در لحظه انفجار ماسک را پایین آورد و بینایی اش را برای 30 ثانیه از دست داد. در این خصوص گفت: من برای 30ثانیه کاملا کور شده بودم، هنگامی که بینایی ام را به دست آوردم، یک ستون بنفش درخشان را دیدم که تا ارتفاع 6 یا 9 هزار متری بالا می رفت. در حالی که در 32 کیلومتری محل انفجار بودم اما می توانستم گرما را روی صورتم احساس کنم.

جو هیرشفلدر، شیمیدانی که برای میزان گیری تخلیه رادیواکتیو، در این آزمایش شرکت داشت، در توصیف این لحظه اینگونه گفت: ناگهان، شب به روز بدل شد و آسمان بسیار روشن شد و در حالی که هوا سرد و یخبندان بود، گرم شد، گوی آتش ناگهان از زرد به قرمز عایدی و درآخر با رنگ سفید از میان رفت. پس از حدود پنج ثانیه تاریکی بازگشت، اینبار رنگ بنفش زمین و زمان را فراگرفته بود، درست مثل اینکه ما به وسیله یک شفق قطبی احاطه شده بودیم.

فرانک اوپنهایمر در کنار برادرش (رابرت) بود که انفجار رخ داد؛ او روی زمین دراز کشیده بود و درحالی که چشمان وی بسته بود اما نور انفجار به درون چشم هایش نفوذ کرد، وقتی برای اولین بار چشمان خود را باز کرد و به آسمان نگاه کرد، یک ابر غیرمعمول را دید که بسیار روشن و بسیار بنفش بود. فرانک با خود گفت:شاید قرار است بر روی منطقه حرکت کند و ما را ببلعد.

او انتظار نداشت که گرمای انفجار به این شدت باشد؛ به باور فرانک وحشتناک ترین چیز در مورد این انفجار، غیرقابل پیش بینی بودن آن بود، اینکه این ابر بزرگ بنفش که مملوء از مواد رادیواکتیو است، به کدام سمت خواهد رفت؟

ما هیچوقت پی نخواهیم برد که در لحظه انفجار دقیقا چه در سر اوپنهایمر گذشت، با اینحال در صبح همان روز، هنگامی که ویلیام ال. لارنس، خبرنگار نیویورک تایمز به او مراجعه کرد، طبق گزارش ها، اوپنهایمر احساسات خود را با این کلمه توصیف کرد:وحشتناک او به لارنس گفت که تأثیر انفجار این بود.

منبع: لایوساینس

227227